Antilope canyon

Vannacht leek het gedaan met de zomer. Het begon opeens zo hard te waaien dat de camper stond te schudden. Als het nog even langer geduurd had waren we zeeziek geworden zo ging hij tekeer. Toen de wind eindelijk ‘normaal’ werd begon het te onweren. Echt zo’n bui waarbij alle registers werden open getrokken. Maar na een klein uurtje was alles weer voorbij en regende het alleen nog zachtjes. Gelukkig konden we de rest van de nacht rustig door slapen. De volgende ochtend werden we wakker van het zonnetje. Na ons ontbijt waren we klaar voor de trip naar Antilope Canyon waar we onder begeleiding van een gids foto’s gingen maken. Nadat we in eerste instantie bij de verkeerde reisorganisator stonden waren we nog net op tijd. Eigenlijk waren we net te laat, we moesten ons een kwartier voor vertrektijd melden en wij waren er pas tien minuten voor vertrektijd. Nadat we ons gemeld hadden en betaald hadden werden we aan onze gids voorgesteld. Die bracht ons meteen naar de auto. Wat bleek, we waren in totaal met zes mensen die zich opgegeven hadden voor de foto-toer. Dus wij kregen qua vervoer en qua groep een elite behandeling. Omdat we maar met zijn zessen waren konden we in  een personenauto en hoefden we onze zitvlakken niet aan harde houten banken bloot te stellen. Zoals gezegd waren we maar met zijn zessen, daarvan hadden er twee een statief en ik was er daar eentje van. De rest maakte de foto’s uit de losse hand. Omdat het een toer was die speciaal gericht was op mensen met een statief kregen wij dus alle aandacht van de gids. Hij vertelde ons hoe wij onze camera het beste op konden stellen om een mooie foto te krijgen. Dat dat zijn vruchten heeft afgeworpen kun je bij de foto’s zien. Onder het wandelen van punt naar punt vertelde onze gids dat wij geluk hadden dat de toer door kon gaan na de regenval van vannacht. De Antilope Canyon is namelijk een lager gelegen gebied dan wat er in de omgeving is. Het is dus een verzamelpunt geworden van een hele hoop regenwater uit de omgeving. Dus als het heel erg lang erg hard regent moeten de rondleidingen afgezegd worden. Bij onze canyon was dat dus nog niet nodig, maar er is nog een lager gedeelte van de Antilope Canyon waar ook rondleidingen worden georganiseerd. Daar was dus zoveel water gekomen dat de rondleidingen van die dag waren afgelast. De organisatoren van de rondleidingen zijn daar voorzichtiger in geworden nadat in 1997 een groepje van ongeveer 11 man is overvallen door een watervloed. Zeker 9 mensen zijn daarbij verdronken, en dat terwijl de bui 50 kilometer verderop was gevallen. Kun je nagaan wat voor een impact een bui regen kan hebben. Ook in onze  canyon waren de sporen te zien van regenval van veertien dagen geleden. Op verschillende wanden lagen nog zandresten en takken die door de regen naar binnen zijn gespoeld. Het was maar goed dat we weer een vroege rondleiding hadden geboekt. Na verloop van tijd werd het zo druk dat het bijna niet mogelijk was om je foto’s dusdanig te maken dat er geen vreemde gezichten op kwamen. En als er dan toch iemand voor je lens langs liep kreeg je het spookeffect op een foto. Er bewoog iets in je beeld, het had menselijke vormen maar verder kon je er niets van maken. Zoals gezegd hadden we daar maar even last van. Ondanks de extra tijd die voor een fototoer wordt uitgetrokken kwam er te snel een einde aan en waren we weer terug bij de auto. Onze gids bracht ons weer netjes naar het vertrekpunt. Daar stapten wij weer in onze camper om de rit naar de andere kant van de Grand Canyon aan te gaan. Deze kant van de Grand Canyon moet namelijk heel anders zijn. Nou dat wilden we dan zelf wel eens even beoordelen. Onderweg zijn we nog gestopt bij een Navajo Handelspost. Deze handelspost schijnt hier al sinds mensenheugenis te zitten. Is het vandaag een modern / nostalgisch hotel restaurant met souvenirwinkel, vroeger schijnt men hier nog ruilhandel bedreven te hebben tussen de cowboys en indianen. Dierhuiden voor vuurwater en zout bijvoorbeeld. Of voor munitie voor hun wapens. Nee, dan vindt de ruilhandel tegenwoordig plaats in dollars, en heeft men ook geen huiden meer liggen.

Ook wij hebben hier aan ruilhandel gedaan, voor een handjevol dollars kregen wij te eten en voldoende te drinken om onze volgende etappe door de woestijn veilig te kunnen overbruggen. Onze paarden hadden nog geen behoefte aan drinken dus de pomp konden wij voorlopig nog even mijden. Nu dat iedereen gelaafd was hoefden we nog maar een klein stukje naar de volgende camping. Echter onderweg zagen we weer zoveel moois dat er regelmatig gestopt moest worden voor fotomomentjes of zomaar om te genieten van al dat moois wat weer op onze weg kwam. Langzaam zijn we weer gestegen en onderweg kwam er steeds meer bomen in plaats van struiken. Het was duidelijk dat de grond steeds vochtiger werd. Nadat we nog even flink geremd hadden voor hertjes in de berm van de weg kwamen we bij de camping aan. Al van verre was een bord te zien met de tekst full. Een van de beheersters kwam naar buiten gestormd met haar hand voor haar mond. Ze zei dat ze hoopte dat wij gereserveerd hadden. Toen wij dat beaamden viel er een pak van haar hart. Ze wees ons een parkeerplaats aan en vroeg of wij ons binnen in wilden schrijven. Binnen was het echt old school. De stroom was namelijk uitgevallen. Niets deed het meer. Dus er werd een ouderwetse afdruk gemaakt op dubbel creditcard papier en werden we naar onze plaats verwezen. Het vreemde is dat wij in onze camper wel stroom hebben van de camping, maar dat ook de openbare verlichting niet werkt. Dus alles was niet rechtstreeks door een kampeerder wordt gebruik ligt eruit. Ook zitten we zonder internet. Dus dit verhaal wordt door jullie met enige vertraging gelezen. Jammer maar het is helaas niet anders. Tot de volgende ….