Onderweg naar Los Angeles

Het zit er bijna op, na vandaag hebben we alleen  nog maar kleine afstanden af te leggen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we dan ook automatisch kort in de auto zitten. Ik heb eens gehoord dat LA het slechtste scoort qua bereikbaarheid. Dus dat beloofd nog wat.

Vanmorgen waren we volgens onze vaste routine te werk gegaan en waren we dus op tijd al weer on route. Vandaag hoeven we maar 120 mijl te sturen dus dat is te overzien. Na drie kwartier rijden waren we helemaal uit San Diego en reden we langs de kust lijn. Op een gegeven moment kwamen er borden dat we Camp Pendleton naderden en dat de stranden niet meer voor het publiek toegankelijk waren. Na nog eens drie kwartier gereden te hebben moest er even een sanitaire stop gemaakt worden en toen wij de afrit namen zagen we dat we aan de ander kant van Camp Pendleton waren gekomen. Vanavond toch even uitzoeken wat dat Camp Pendleton nu is. Ik weet dat het iets met het Amerikaanse leger te maken even. Dus hier kom ik later op terug.

Aangezien wij niet van de snelwegrijders zijn hadden we ook nu onze route verlegd van de Free Way, een vierbaans snelweg zonder gelijkvloerse kruisingen, naar een highway. Meer een provinciale weg. Het tempo op deze wegen ligt wat lager dus is het ook voor de chauffeur wat prettiger rijden. Lijkt me leuker voor Riny als ze straks een stukje gaat rijden. De highway die wij uitgezocht hadden liep vlak langs de kust door allerlei kleinere dorpjes van het formaat Veldhoven. In ieder dorp was er wel iets te vinden op het gebied van watersport. Bootverhuur, kajak verhuur, surfplank verhuur, noem het maar op. Alles wat te maken heeft met watersport is hier volgens mij te huur. De zee was best ruw en het leek ons leuk om een foto te maken van surfers. Dus wij bij de eerste mogelijkheid naar links om een parkeerterrein op te gaan voor wat foto’s. Wat we niet gezien hadden was dat er voor het parkeren betaald moet worden. Nu is dat op zich niet zo erg, we willen best wel betalen om te parkeren. Maar ze kennen daar maar een tarief, en dat is een dagtarief. Het parkeren van je RV kost $ 15,00 per dag. Best wel prijzig om een paar foto’s te maken van wat surfers. De wacht was een beetje sacherijnig dat wij dit niet wilden betalen en bij zijn gratie mochten we toch onder de slagboom door om even te keren. Maar niet verder het terrein op als strikt noodzakelijk hoor! Dus poort open, stukje naar voren, links af, stukje naar achteren en weer links af maar nu om de poort uit te rijden. Ik wil niet weten welke maatregelen de wacht zou nemen als we daar vanaf zouden wijken. Hij stond ons te bekijken of we de grootste criminelen waren die ondanks dat we niet betaald hadden snel door zouden rijden, of toch foto’s zouden nemen. Maar ik kan hem geen ongelijk geven, je weet maar nooit met die toeristen. Een stuk verderop nog eens geprobeerd maar ook daar moest je betalen. Toen hebben we voor surffoto’s de moed maar opgegeven. Inmiddels begon het al aardig richting middag te gaan. Echter al ons brood was op, en al wat we tegen kwamen, boetiekjes, eettentjes, zwemkleding verkoop, nog meer boetiekjes, een supermarkt was in geen velden of wegen te zien. Dus dat is nog even op een houtje bijten. Inmiddels waren we bij onze middag excursie aangekomen. We gaan een bezoekje brengen aan RMS de Queen Mary. RMS staat voor Royal Mail Ship. Een rederij ging een contract aan met de koninklijke post om de post naar de USA te brengen. Het eerste doel van zo’n schip was de post zo snel mogelijk over de oceaan brengen. Een klein schip kon niet voldoende brandstof meenemen dus vandaar dat er gebruik gemaakt werd van grote schepen. Dat er passagiers mee konden was een leuke bijkomstigheid waar de rederijen gretig gebruik van maakten. De passagiers waren namelijk de kersen op de pudding. De overtocht werd door de post betaald zodat de passagiers alleen voor extra inkomsten zorgden. Dat wil volstrekt niet zeggen dat de kaartjes daardoor goedkoper werden. Nee dat zou te mooi zijn. Voor de prijs van drie keer een overtocht met de Queen Mary kon je een leuke vrijstaande woning in een Amerikaanse stad kopen. De Queen Mary heeft een roemrucht bestaan gehad. Met de bouw ervan werd vlak voor de grote depressie begonnen. Er werkten op een gegeven moment 5000 man aan het schip. Toen de depressie toe sloeg moest Cunard Lines het grootste deel van de 5000 man ontslaan en werd het werk stil gelegd. Na vier jaar kon Cunard Lines een lening van de regering krijgen mits ze samen zouden gaan met de White Star line. Je weet wel, die van de Titanic. Want White Star’s voortbestaan bungelde aan een zijden draadje. Ze waren het verlies van de Titanic nog steeds niet te boven gekomen. Cunard ging schoorvoetend akkoord maar kreeg nu wel de beschikking over een flinke lening. De Queen Mary werd afgebouwd en nadat ze in de vaart was genomen kreeg ze al snel de blauwe wimpel, een teken dat het schip als snelste schip de oversteek had voltooid. Lang heeft ze de blauwe wimpel niet gehad. Al na een jaar was ze hem kwijt aan de Normandië een zusterschip van dezelfde rederij. Ze heeft echter nog wel steeds het record op naam voor het meeste aantal passagiers wat op een moment aan boord was. Dit record ligt op 16.000 personen en is gevestigd tijdens de tweede wereldoorlog toen de Queen Mary dienst deed als troepenschip.  Voor zoveel mensen was natuurlijk geen slaapplaats voorzien, dus ging men in ploegen slapen. Ik ben blij dat ik niet benedendeks aan boord van dat schip was. Wat zal het er gestonken hebben. Na twee rondleidingen, een over de vermeende spoken aan boord van de Queen Mary, een grappige toer over het schip. Deze toer was te vergelijken met het spookhuis op de Efteling. Wel grappig dus. De tweede toer was een informatieve toer over het schip. Dus meer over de geschiedenis van de Queen Mary. Al met al was het een leuke informatieve middag aan boord van een icoon in de wereldgeschiedenis. Na alles gezien te hebben was het al weer over vijven dus werd het tijd om onze camping op te gaan zoeken. Nog steeds geen supermarkt tegen gekomen, dus die gaan we eerst morgen zoeken op weg naar een meer centralere camping in de omgeving van Los Angeles met leuke verbindingen naar de toeristische punten, zoals Hollywood etc.

Zoals beloofd nog heel even iets over Camp Pendleton. Dat is een marine basis in California. Thuisbasis van het Eerste Marine Corps. Op Camp Pendleton zijn ongeveer 42.000 man actief in dienst. Tel daarbij de familie,  ook nog zo’n veertigduizend man, en vergeet de gepensioneerden niet. Dit zijn er ook nog zeventigduizend zielen, ze wonen dan wel niet op het kamp maar in de nabije omgeving. Wel mogen ze gebruik maken van alle faciliteiten. Dus op enig moment kunnen er ruim 100.000 man tegelijk in het kamp zijn. Dat is de helft van het aantal bewoners van de provincie Noord Holland maar wel op een stuk grond ongeveer net zo groot als de provincie Noord Holland. Dat verklaart ook waarom na drie kwartier rijden we pas bij de andere poort waren. Het is er dus echt groot. Nu dit ook weer uitgelegd is stop ik er voor vandaag weer mee. Navenant dat we vandaag niet veel gedaan hebben is het verhaal erom heen best wel weer uitgebreid geworden. Ik hoop dat jullie er veel leesplezier van hadden.