Dagje San Diego

Wij zijn bedroefd, het football team van de stad die ons met open armen ontving heeft verloren. Volgens mij was het verschil niet eens zo groot, San Diego Chargers 29 - Oackland Raiders 37. Het verschil in de trolley was wel duidelijk te merken. Was vanmorgen vroeg iedereen nog optimistisch, vanavond toen wij terug gingen was de stemming bedrukt. Zonder het aan iemand te vragen wist je al dat de thuisploeg verloren had. Het lijkt mij wel een hele belevenis zo’n wedstijd. Wij wisten dat wij met de trolley bij het stadion zouden stoppen. Om nu extreme drukte op  deze trein te voorkomen hadden wij besloten om vroeg te gaan. Wij stopten dus om half tien al bij het stadion. Op de stations van te voren waren er al verschillende fans ingestapt. De ene nog leuker uitgedost dan de andere. En iedereen had wel iets te drinken bij zich. Het moet gezegd worden dat de fans zich netjes gedroegen, geen onvertogen woord werd er gebruikt. Ze zaten gezellig met elkaar de praten over de kansen. Wat met wel op viel is dat op ieder station waar we kwamen orderbewakers rond liepen. Waarschijnlijk liepen ze daar meer rond om het vele volk in goede banen te leiden dan om in te grijpen bij opstootjes. Hoe dichter we bij het stadion kwamen hoe drukker het werd. Eenmaal aangekomen bij het station wist je niet wat je zag. Het hele parkeerterrein stond al hartstikke vol met auto’s. Bij bijna iedere auto stond wel een partytent en zat men gezellig met een groep vrienden te barbecueën en te drinken. Waarschijnlijk was het nog te vroeg om het stadion open te gooien  voor het publiek. Het was wel een leuk gezicht alle mensen zo op een parkeerterrein. Broederlijk naast elkaar, klaar om een feestje te bouwen. Wij bleven in onze trein zitten. Ons doel was het Gasdistrict. Een wijk in het oude gedeelte van San Diego die helemaal gerenoveerd is met heel veel eet en drank gelegenheden alsmede gezellige boetiekjes. Ik denk dat we er een beetje te vroeg waren. Van de gezellige drukte was nog niet veel te merken, er waren wel wat boetiekjes open, maar nog niet veel. Van het Gaslight district zijn we toen maar naar de waterkant gelopen. Daar was het wel gezellig druk. Nadat we ons daar zo’n twee en een half uur vermaakt hadden met straatartiesten, mensen kijken en gezellige boetiekjes werd het tijd voor de lunch. Edgewater Grill leek ons wel een geschikte tent om een hapje te eten. We vroegen naar een plaatsje buiten op het terras. We hadden namelijk gezien dat er een tafeltje voor twee vrij was. De receptionist keek even in haar systeem en vertelde ons dat we ongeveer een kwartiertje moesten wachten. Er was namelijk nog niets vrij. We konden er voor kiezen om aan de bar wat te drinken of op een rechte stoel gaan zitten wachten. Drie keer raden waar wij voor kozen. Inderdaad, niet voor de rechte stoelen. Nee wij dronken een lekkere cocktail aan de bar. Althans, Riny een cocktail ( Wind and Sea ) en ik een pilsje. Verschil moet er zijn natuurlijk. Toen wij ons eerste drankje bijna op hadden kwam een ober vertellen dat onze tafel klaar was en of we hem maar wilden volgen. Natuurlijk voldeden wij aan dat verzoek en de ober bracht ons naar het tafeltje waar wij een kwartier eerder om hadden gevraagd. Nou weet ik niet of de tafel nog niet leeg was, of dat ze ons eerst een drankje wilden laten bestellen. Laten we het antwoord op deze vraag maar in midden laten. We zaten eerste rij op het terras. Uitzicht op het water en de promenade. Genoeg te zien dus. Van heel knap, zoals wij, naar ontzettend zwaar en raar gekleed. Waarschijnlijk gaan die twee samen. We hebben stiekem wat afgelachen. De lunch was heerlijk en we hebben echt rustig op ons gemakje zitten eten. Na de lunch zijn we verder gaan wandelen. Op een gegeven moment kwamen we langs de U.S.S. Midway, een uit de vaart genomen vliegdekschip. Dit vliegdekschip was ingericht als een drijvend museum en voor iedereen te bezichtigen die maar € 20,00 neer telde.  Best prijzig, maar als je nagaat  dat je minimaal vier uur zoet bent aan boord van het schip valt het nog wel mee. Alleen liep het al tegen drieën en om vijf uur moest je van boord zijn, dus krap aan twee uur. Dat vonden wij wat weinig en daarom zijn we maar een stukje verder gelopen. Een pier verder kon je een haven rondvaart maken. Deze tocht duurde twee uur en bracht je langs alle hoogtepunten van de haven. Wij zagen dit wel zitten en kochten dus kaartjes. De volgende tocht vertrok al tien minuten later, dus lang hoefden wij niet te wachten. Eenmaal vertrokken werd er inderdaad een heel verhaal verteld over de havenstad San Diego en het ontstaan er van. Zo werd er onder meer uitleg gegeven over de vele marinevaartuigen in de haven. Wisten jullie dat San Diego de een na grootse marinehaven van Amerika is? Ikke niet, en nu weet ik dat dus. Ook heb ik geleerd dat San Diego, toen het pas ontdekt was, een ondiepe natuurlijke zeehaven was. Zeker niet diep genoeg om alle hedendaagse schepen te ontvangen. Men heeft dus de haven uitgediept en houdt dat nog steeds bij. Van de eerste bagger resultaten zijn verschillende eilandjes gemaakt die tot op de dag van vandaag nog bewoond zijn. Nadat we weer terug waren aan wal zijn we weer richting trein station gewandeld. Daar namen we de trein terug. Bij het stadion was het nog steeds druk, maar de meeste mensen deden (Ruim 1 ½ uur na afloop van de wedstrijd) nog steeds verwoede pogingen om in een file van het terrein te komen om naar huis te gaan. Ook op het station stapten weer de nodige fans in om naar huis te gaan. Maar zoals in het begin van dit verhaal al verteld, lang zo uitbundig niet als ’s morgens. Bij de camping aangekomen probeerden wij door de poort weer het kampeerterrein op te komen. Maar om de een of andere reden bleef, ondanks de groene lichtjes, de poort gesloten. Gelukkig waren er een paar jonge Amerikanen die indruk wilden maken op hun vriendinnen. Met zijn tweeën zorgden zij ervoor dat een van hun zonder kleerscheuren over de poort kwam. Onder luid applaus van alle aanwezigen maakte hij voor ons de poort van binnen uit open. Zo kwam met dit geklauter van deze Amerikaan een eind aan ons verblijf in San Diego. Morgen gaan we weer verder langs de kust richting Los Angeles. Misschien komen we dan op een camping die wel goed internet heeft. Kunnen we weer eens wat foto’s publiceren. Want dat is wel weer eens tijd.